De Zweedse ingenieur Per Segerbäck stond eind jaren tachtig aan de wieg van de smartphone bij Ericsson. Het was een optimistische tijd, waarin briljante ingenieurs veel uitvindingen deden en niets dan goeds verwachtten van de digitale toekomst. Inmiddels leeft Per al achttien jaar in het bos, omdat hij ziek werd van de straling van de nieuwe apparaten. Hij kan nu alleen nog gefilmd worden met een ouderwetse Bolex camera, die met de hand wordt aangezwengeld. Zijn lichaam verdraagt de straling van een digitale camera niet. Ook Asaka in Japan en Anouk in Nederland hebben last van de elektromagnetische straling van het onzichtbare web, dat zich steeds verder om ons heen sluit. Internetgiganten (Facebook/Google) en telefoonproviders willen het wereldwijde web van digitale netwerken volledig dekkend maken, zodat we altijd en overal met het internet verbonden zijn. Maar sommige mensen zijn overgevoelig voor de elektromagnetische straling van dit web. Ze voelen de pulsen van wifi-routers, smartphones en zendmasten in hun lichaam. Daardoor worden ze gedwongen om de draadloze wereld te ontvluchten. Is er nog plek voor hen op deze planeet, als straks echt alles en iedereen door een draadloos web verbonden wordt? En zijn zij misschien de kanaries in de kolenmijn, die ons wijzen op de onzichtbare netwerken om ons heen? In Ubiquity laat regisseur Bregtje van der Haak het leven zien van drie ballingen van de draadloze wereld. Ze toont ons een ander perspectief dan de verrukkelijke beelden in reclames voor smartphones en slimme apparaten. Hoe ziet de wereld eruit door de ogen van deze elektrogevoeligen? Hoe klinken de onzichtbare pulsen in hun oren? Waar vinden zij nog een veilige plek nu het wereldwijde web van zendmasten zich sluit?